Sięgając do historii faktoringu należy doszukiwać się już w starożytnej Babilonii lub Fenicji.

W czasach tych wielu zamożnych właścicieli korzystało z usług Faktora-Pośrednika, który to w ich imieniu sprzedawał towary umówionym wcześniej kupcom. Niejednokrotnie Pośrednicy wcześniej wypłacali część spodziewanej kwoty ze sprzedaży bogatym zleceniodawcom.

W ujęciu formalnym natomiast faktoring jest stosunkiem prawnym łączącym przynajmniej trzy podmioty:

• Faktora – nabywcę wierzytelności, zazwyczaj instytucję bankową albo wyspecjalizowaną spółkę.
• Faktoranta – przedsiębiorcę, który na mocy umów dokonuje sprzedaży, dostawy towarów albo świadczenia usług i z tego tytułu uprawnionego do żądania zapłaty.
• Dłużnika – odbiorcę, przedsiębiorcę zobowiązanego do zapłaty za nabyte towary lub usługi.

Umowa ma charakter cywilnoprawny, mieszany (z uwagi na przemieszanie elementów wielu umów, np. umowy zlecenia, cesji wierzytelności, sprzedaży), ale jej nazwa nie występuje w kodeksie cywilnym.

W konsekwencji oznacza to, że na podstawie art. 353.1 dopuszczalność jej zawierania wynika z zasady swobody umów, a jej treści nie mogą być sprzeczne z przepisami kodeksu. To przykład umowy stworzonej na potrzeby obrotu gospodarczego.

Zespół SBC